Silifke to średniej wielkości miasto liczące sobie około 130 tysięcy mieszkańców. Jest położone w prowincji Mersin, na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego oraz na zachodnim krańcu równiny Çukurova, i oddalone o około 80 kilometrów od samego Mersinu.

Miasto leży w pobliżu wybrzeża Morza Śródziemnego, nad brzegiem rzeki Göksu, która wypływa z pobliskich gór Taurus, w otoczeniu atrakcyjnej przyrody. Lokalizacja ta sprawia, że Silifke jest dogodną bazą wypadową do zwiedzania regionu Cylicji Trachei (czyli Cylicji Górzystej). Jednak również w samym mieście znajduje się kilka godnych uwagi obiektów historycznych.

Nazwa miasta

Silifke było wcześniej nazywane Seleukia nad Calycadnus (obecnie rzeka Göksu), ale na przestrzeni wieków ta nazwa była różnie zmieniana i odmieniana, przykładowo jako Seleukia w Cylicji, Seleukia w Izaurii, Seleukia Trachea i Seleukia Tracheotis. Miasto otrzymało nazwę od swego założyciela, króla Seleukosa I Nikatora. Obecna nazwa — Silifke — jest mocno zniekształconą wersją oryginału.

Zarys historii

Okres starożytny

Położona kilka kilometrów od ujścia rzeki Calycadnus Seleukia została założona przez Seleukosa I Nikatora na początku III wieku p.n.e. i była jednym z kilku miast, które nazwał swoim imieniem. Jest prawdopodobne, że istniały już wcześniej miasta zwane Olbia (lub Olba) i Hyria, a Seleukos I jedynie zjednoczył je, nadając im swoje imię. Miasto rozrastało się i z czasem objęło pobliską osadę Holmi (współczesne Taşucu), która została założona wcześniej jako kolonia jońska. Jej położenie na wybrzeżu było podatne na ataki najeźdźców i piratów. Nowe miasto, Seleukia, położone nad rzeką w pewnym oddaleniu od wybrzeża, było niewątpliwie postrzegane jako lepiej zabezpieczone przed atakami z morza, dlatego Seleukia odniosła znaczący sukces ekonomiczny jako port dla tej części Cylicji, a nawet została konkurentką dla Tarsu.

Cylicja rozkwitła jako prowincja rzymska, a Seleukia stała się ośrodkiem religijnym ze słynną Świątynią Jowisza z II wieku n.e. Miasto było także domem znanej szkoły filozoficznej i literackiej oraz miejscem urodzenia perypatetyków Athenaeusa Mechanicusa i Xenarchusa. Kamienny most nad rzeką Calycadnus wybudował namiestnik L. Oktawiusz Memor w roku 77 n.e.

Czasy wczesnego chrześcijaństwa

Biskupi wczesnochrześcijańscy zbierali się na soborach w Seleukii w latach 325, 359 i 410. Seleukia zasłynęła w świecie chrześcijańskim jako miejsce pochówku słynnej dziewicy oraz towarzyszki świętego Pawła — świętej Tekli z Ikonium. Jej grób był jednym z najbardziej znanych miejsc pielgrzymkowych w świecie chrześcijańskim i kilkakrotnie odnawiano go, m.in. na rozkaz cesarza Zenona w V wieku. Obecnie ruiny grobowca i sanktuarium świętej Tekli, znane lokalnie jako Meriamlik, są atrakcją turystyczną Silifke.

W V wieku namiestnik cesarski (comes Isauriae) rezydujący w Seleukii miał do dyspozycji dwa legiony, Legio II Isaura i Legio III Isaura. Z tego okresu pochodzi nekropolia chrześcijańska leżąca na zachód od miasta, na której terenie znajduje się wiele grobowców chrześcijańskich żołnierzy. Według Notitia Episcopatuum Patriarchatu Antiochii w VI wieku chrześcijański metropolita Seleukei miał pod swoją władzą dwadzieścia cztery stolice biskupów sufraganów.

W 705 roku Seleukia została zdobyta przez arabskie armie islamu, a następnie odzyskana przez Bizantyjczyków. W ten sposób do roku 732 prawie cała prowincja kościelna Izauria została włączona do Patriarchatu Konstantynopola; odtąd prowincja figuruje w Notitiae Patriarchatu Konstantynopola, ale pod nazwą Pamfilia.

W Notitiae Leona VI Mądrego (około roku 900) Seleukia miała 22 biskupstwa sufragańskie, a w Notitiae Konstantyna VII Porfirogenety (około roku 940) – 23. W 968 roku Antiochia ponownie znalazła się pod władzą Bizancjum, więc wraz z prowincją Izauria Seleukia została przydzielona Patriarchatowi Antiochii. Znamy kilku metropolitów tej stolicy, z których pierwszy, Agapetus, uczestniczył w Soborze Nicejskim w 325 roku; Neonas był na soborze w Seleukii w 359 roku; Sympozjusz na soborze w Konstantynopolu w 381 roku; Dexianus na soborze w Efezie w 431 roku.

Bazyli z Seleukii, sławny mówca i pisarz, został pełnił funkcję biskupa Seleukii w Izaurii w latach 432–447 i był jednym uczestników synodu w Konstantynopolu, zwołanego w 448 r. przez patriarchę Konstantynopola Flawiana w celu oceny wiary archimandryty Eutychesa. Choć w Konstantynopolu Bazyli przyjął potępienie Eutychesa, w następnym roku wziął udział w II Soborze Efeskim, na którym głosował za rehabilitacją Eutychesa i usunięciem patriarchy Konstantynopola. Później w Chalcedonie twierdził, że czuł się zobowiązany do poddania się władzy innych biskupów w Efezie, zwłaszcza Dioskura z Aleksandrii.

Obecnie Silifke, jako Seleukia w Izaurii, figuruje na liście stolic tytularnych Kościoła katolickiego, który od Soboru Watykańskiego II nie dokonał żadnych nowych nominacji biskupa tytularnego tej stolicy wschodniej.

Czasy tureckie

W XI wieku miasto zostało zdobyte przez Turków seldżuckich, napotkali oni jednak opór i w 1137 roku Seleukia została oblężona przez władcę Armenii Cylicyjskiej, Leona I. W okresie walk pomiędzy Ormianami, Bizantyjczykami, krzyżowcami i Turkami na wzgórzu górującym nad miastem zbudowano twierdzę. 10 czerwca 1190 roku, podczas Trzeciej Krucjaty, próbując przeprawić się przez Calycadnus w pobliżu Seleukii utonął cesarz Fryderyk Barbarossa.

Najstarszym meczetem w Silifke jest Alaaddin Camii, znany również jako Merkez Camii (czyli Meczet Centralny), z powodu położenia w centrum miasta. Został wzniesiony w 1228 roku, w okresie panowania seldżuckiego sułtana noszącego imię Ala ad-Din Kajkubad I. Władca ten był odpowiedzialny także za rozbudowę Alanyi, na terenie której wzniósł potężną fortecę.

W XIII wieku Seleukia trafiła w posiadanie joannitów, którzy w drugiej połowie XIII wieku utracili ją na rzecz bejliku tureckiego rodu Karamanidów, a następnie w 1471 roku trafiła w ręce Osmanów pod dowództwem generała Gedika Ahmeda Paszy.

Do 1933 roku Silifke było stolicą prowincji İçel, ale później prowincje İçel i Mersin zostały połączone. Połączona prowincja przyjęła nazwę İçel, ale jej centrum administracyjne znajdowało się w Mersin. Wreszcie, w 2002 roku, nazwę İçel zastąpiono nazwą Mersin.