Antakya to nazwa oficjalna miasta, które dla Turków ciągle pozostaje Hatayem. Początki miasta sięgają czasów starożytnych, zostało założone w 300 roku przed naszą erą przez Seleukosa I Nikatora, którego ojciec był jednym z generałów Aleksandra Wielkiego.

W tamtych czasach miasto nosiło nazwę Antiochii nad Orontesem lub Antiochii Syryjskiej, co odróżniało je od innych Antiochii (Pizydyńskiej, Margiańskiej itd.). Antiochia Syryjska była najludniejszą i najbardziej znaczącą ze wszystkich Antiochii, liczyła sobie wówczas pół miliona mieszkańców, podczas gdy obecnie Antakyę zamieszkuje zaledwie około 180 tysięcy ludzi.

W pierwszym wieku naszej ery w Antiochii mieszkała duża wspólnota żydowska, która pod przywództwem świętego Pawła przekształciła się w jedną z pierwszych wspólnot chrześcijańskich. Ciekawe spojrzenie na tamten okres dziejów miasta prezentuje artykuł Sekta, która odmieniła świat autorstwa Matthiasa Schulza.

W swojej historii Antakya często przechodziła z rąk do rąk. Władali nią Rzymianie, Persowie, Bizantyjczycy, Arabowie, Ormianie i Seldżukowie. Długo pozostawała pod panowaniem Ottomanów, za wyjątkiem epizodu z XIX wieku, gdy zajął ją wicekról Egiptu Muhammad Ali.

Do 1938 roku była częścią francuskiego protektoratu Syrii, następnie przez rok cieszyła się niepodległością jako Republika Hatayu. W 1939 roku na mocy decyzji własnego parlamentu została włączona do Republiki Tureckiej, której część stanowi po dziś dzień. Syria nigdy nie pogodziła się w utratą Hatayu, który był jej oknem na świat, dzięki śródziemnomorskiemu portowi w Aleksandretcie. Niektóre mapy syryjskie do dziś ukazują Antakyę jako część Syrii, a rząd syryjski po cichu popiera terrorystów kurdyjskich z PKK, chcąc zmusić Turcję do zrzeczenia się tych terenów.

Obecnie odwiedzając Antakyę, ciągle można wyczuć jej odrębność i inność, porównując ją z innymi miastami w Turcji. Na ulicach można usłyszeć język arabski, ujrzeć szyldy w tym języku. Dużo jest tutaj turystów z krajów arabskich, samochody mają cudzoziemskie rejestracje z Arabii Saudyjskiej. Na dworcu autokarowym naganiacze chcą koniecznie sprzedać bilety na autokar do Aleppo czy Damaszku.

Również lokalne potrawy noszą akcenty typowo arabskie, co różni je od typowych potraw kuchni tureckiej. Najczęściej używane przyprawy to mięta i cytryna, można skosztować potrawy z ciecierzycy nazywanej hummus, która jest praktycznie nieobecna w innych rejonach Turcji, natomiast jest ważnym składnikiem diety arabskiej i żydowskiej. Specjalnością lokalnej kuchni jest słodki deser zwany künefe.