Mury Lądowe Konstantynopola, jeden z najdłuższych i najstarszych zachowanych systemów obronnych w Europie, rozciągają się na długości 7,2 kilometra i wyznaczają zachodnią granicę tzw. Historycznego Półwyspu dzisiejszego Stambułu. Pochodzące z pierwszej ćwierci V wieku n.e. i wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1985 roku, mury obejmują Mury Teodozjańskie o długości 5,7 km oraz Mury Blacherny, stanowiące odcinek rozciągający się od Pałacu Tekfur (Pałacu Porfirogenety) do wybrzeża Złotego Rogu. Mury Lądowe przez stulecia odgrywały kluczową rolę w obronie Konstantynopola. Posiadają liczne bramy, z których część pochodzi z okresu wschodniorzymskiego (bizantyjskiego), a część — z późniejszych, osmańskich czasów.

Ulica Arkadyjska (Portowa) w Efezie to droga kolumnadowa, nazwana na cześć cesarza Arkadiusza, który panował w latach 395-408 n.e. Nazwa ta jest jednak myląca, gdyż istnieją mocne dowody na istnienie tej ulicy w znacznie wcześniejszym okresie hellenistycznym, co najmniej od I wieku p.n.e. Teorię tę potwierdzają odsłonięte fragmenty i fundamenty Bramy Portowej, usytuowane na osi drogi, przy jej zachodnim krańcu. Cesarz Arkadiusz odbudował natomiast tę wcześniejszą drogę, uszkodzoną przez serię trzęsień ziemi, a remont ten znacznie podniósł jej poziom.

Agora Handlowa w Efezie posiadała trzy główne bramy. Najokazalsza i najlepiej zachowana z nich to południowo-wschodnia, zwana Bramą Mazeusa i Mithrydatesa. Pomnik ten jest jednocześnie jedyną monumentalną konstrukcją programu budowlanego cesarza Oktawiana Augusta, która przetrwała trzęsienie ziemi w 23 roku n.e.